Valentijnsbrief voor alleenwoners

• 11-02-2021 @ 20:29
• 25 Likes
• 28 Views

• Painting
• Plumbing
• Furniture

Beste all1’r,   

Ik herinner me dat ik vorig jaar in mijn Valentijnsbrief aan jullie allen verwees naar Pipi Langkous en ergens ook Guido Belcanto aanhaalde, hierbij verwijzende naar zijn song ‘Plastic rozen verwelken niet’. Wel: ook dit jaar haal ik ze graag tevoorschijn. Helaas vanwege minder goede redenen. Guido zou zijn Cadillac niet verliezen aan de toverdrank van Ann Pierlé en zelfs Pipi zou zich stilaan kakelbont vervelen. Met andere woorden: vorig jaar bezong ik het bijna liederlijke leven dat een vrijgezel of alleenwoner kon leven en leiden. Helaas moet deze het dit jaar vooral met radio, TV of online karaoke stellen.

Corona heeft naar mijn aanvoelen nog meer duidelijk gemaakt dat alleen zijn kan, maar dat gemeenschap maken desondanks moet. Ik krijg steeds meer signalen van alleenwoners dat ze ‘op’ zijn. Ja: het is zeker een algemeen verschijnsel. Maar ook: voor onze doelgroep gaat het dubbel en dik op. Uiteraard hebben heel wat samenwonenden het door het samenwonen op zich moeilijk op dit moment, maar ze hebben tenminste een meer “regulier menselijk contact”. Alleenwoners lijken meer van de buitenwereld afgesneden en lijden stevig onder de crisis.

Ja: er is zeker het ‘knuffelcontact’. En dat is een goede zaak. Maar toch, het is anders. Ook al omdat de absoluut noodzakelijke coronaregelgeving het te complex maakt en contacten met de eigen familie vaak – en begrijpelijk – als eerste prioriteit worden gezien. En wat als je knuffelcontact dan op Kerstmis écht ziek blijkt te zijn, zoals een vriend van me meemaakte? Het werd voor hem de traditionele “Dinner for One Kerstsketch van de BBC”, maar dan zonder jolige butler en zonder alcohol. En hoewel hij het ‘eerder informatief’ en met verwijzing naar deze klassieker liet weten, meende ik in zijn minder toonvaste stem toch iets van stille weemoed en verlangen naar weer meer sociale tijden te bespeuren.       

Voor mij betekent het ook dat initiatieven rondom alternatieve samenlevingsvormen en mentaal welbevinden belangrijk blijven. Brussel maakte zeker geen slecht beurt: het buddyproject voor VUB-studenten en ‘Brussels helps Brussels / Connecting Brussels’ om maar enkele voorbeelden te noemen. Met het oog op de toekomst moet men kijken hoe men deze samenhorigheid nog meer kan bevorderen.      

Ik merk dat u ondertussen tot de helft van mijn betoog bent kunnen raken. En neen: ik bedoel het niet kleinerend. U bent het die dat kan doen. En nadat ik u met een korte ontstentenis van wezenlijkheid heb overvallen, bent u al weer helemaal mee. Yep. Waarschijnlijk merkt u op dat u het als alleenstaande of eventueel als samenwoner helemaal niet zo slecht hebt: vermoedelijk bent u hoger opgeleid, heeft u de nodige digitale vaardigheden, de nodige vrije tijd om dit te lezen, enz. Ik maak me  hierom zeker evenveel zorgen om mensen voor wie dit niet het geval is. 

In mijn dit jaar eerder zware Valentijnsdiscours ga ik u liever niet lastig vallen met cijfers en moeilijke citaten. Veel uitleg is er niet nodig: mensen met laagdrempeligere beroepen die een lagere scholing vereisen brengen, zoals bv. in veel horecazaken of schoonheidssalons, brengen het er bekaaider van af tijdens deze crisis dan mensen in bijvoorbeeld de dienstensector of de politiek. Met bijvoorbeeld dit rapport indachtig vraag ik me af hoe het nu gaat met alle alleenstaande moeders met een lager inkomen. Hoe zouden zij  het ervan afbrengen? En welke kansen krijgen zij om daarmee om te gaan? Sommigen van mijn kennissen volgen dit jaar een online taalcursus om hun dode momenten in te vullen. Anderen moeten deze ruimte helaas vullen met zorgen. Scholing is een belangrijk iets en moet zoveel mogelijk toegankelijk blijven.

 
Vooraleer af te sluiten moet er mij toch iets bijzonder van het hart. Zoals u mogelijk merkte, plaatsten we onlangs een artikel over huidhonger bij ouderen op onze Facebookpagina. Enkele jaren geleden leidde het nog vaak tot gegniffel en soms zelf lichte weerzin: die huidhonger bij ouderen met hun ‘gefroezjel’. Na de opstandige bejaarden uit de oude – en helaas wat in vergetelheid geraakte – film ‘Home Sweet Home’ van Benoit Lamy, die er enkel voor streden om als volwaardig mens behandeld te worden, stond ondertussen een generatie revolutionaire ouderen. Deze generatie bestaat vooral uit voorgangers van echte seksuele revolutie: tachtigers en negentigers die in 1969 al een keurige job uitoefenden, daar waar jongeren met hun lange haar – het bewuste coronakapsel zeg maar – nog ontdekten dat de affectie en intimiteit zeker niet fout waren. Nu, deze ouderen hebben het echt wel hard gehad. In veel gevallen staan of stonden hun laatste momenten een beetje haaks op het idee van wat nabije liefde en Valentijn zou moeten zijn: contact, intimiteit en verbondenheid. En die moet er voor allen (terug) kunnen zijn.          

Hiermee eindig ik dan ook mijn schrijven: laten we Valentijn voor allen ook leren zien als een uitnodiging om gemeenschap te maken, zodat alleen zijn niet moet.

Ik dank u voor de aandacht en beloof en hoop volgend jaar weer een vrolijke en voller glas te kunnen schenken.          

Kris Vranken  
Ondervoorzitter van all1